Lerarentekort?

In 1986 besloot ik naar de PABO te gaan. Iedereen verklaarde mij voor gek, want er zou geen droog brood in te verdienen zijn. Er zou geen baan zijn als ik klaar was met de opleiding en zeker geen carrière perspectief, tenzij je gelijk als directeur zou starten.
Dat pakte even heel anders uit. Op vrijdag 27 april kreeg ik mijn diploma en de eerste werkdag daarna had ik een baan.

Het lerarentekort dat al is de jaren tachtig van de vorige eeuw is voorzien en waar alle kabinetten sindsdien verzuimd hebben op te schakelen. Hierdoor werden de waarschuwingen van kabinetsadviseurs en vakbonden steeds indringender en leken de opeenvolgende ministers hier steeds dover voor te worden.

Niet alleen de politiek is debet aan het tekort.
Al die ouders die bijna 40 jaar geleden al spraken over het feit dat die leraren het maar mooi makkelijk hadden treft ook “schuld”. Door zo te spreken over leerkrachten verloor het beroep nog sneller het respect dat al tanende was en bleef nieuwe instroom op de opleidingen lange tijd uit.
Al die leerkrachten die parttime werkten, omdat de partner al een goed betaalde baan had en het dus zo sneu vonden dat leerlingen de dupe werden van een staking, hebben “schuld”. Doordat zij thuis bleven verloor het signaal dat men wilde afgeven aan kracht.
Al die leerkrachten die iedere keer maar weer probeerden om enthousiast te vertellen over hoe fantastisch hun baan wel niet is/was hebben in ieder geval in de media gefaald. Te vaak werden zij namelijk weggezet als zeurderig, uit op een hoger salaris of als boodschapper dat het beroep wel heel erg zwaar is. Al die televisiemakers, interviewers voor radio en krant hebben verzuimd de juiste boodschap op te pikken. Natuurlijk is er wel geschreven over het dreigende tekort, maar altijd vanuit het vertrouwen dat de politiek het wel op tijd zou oppakken. Ook toen al lang duidelijk was dat dit niet zou gaan gebeuren.

Je hoorde het veel voor de Corona tijd: “Die leraren hebben het maar makkelijk. Lekker veel vakantie en niet zulk heel moeilijk werk.”
In de Corona periode met lockdowns en thuisonderwijs hoorde je dit al veel minder. Nu Corona nog wel in het land is, maar niet direct meer automatisch leidt tot thuisonderwijs hoor je juist meer dan voorheen over het lerarentekort.

Heeft het nu zin om te wijzen naar allerlei groepen? Heeft het zin om ons af te vragen wie de meeste schuld heeft? Naar mijn mening heeft dat geen enkele zin! Het enige zinvolle is dat we nu echt onze schouders gaan zetten onder een oplossing. Ook als dit betekent dat de organisatiestructuur van het onderwijs in zijn huidige vorm op de schop moet. Maar laten we er in hemelsnaam voor waken dat opleidingseisen niet weer omlaag bijgesteld worden. Eerder omhoog!

Een lerarentekort is een doodsteek voor een hele generatie en daarmee ook voor de generaties die hen zijn voorgegaan. De jeugd heeft de toekomst, maar moet ook in de toekomst de rekeningen betalen voor hetgeen er nu allemaal fout gaat of iets positiever gesteld, maar net zo funest in de uitwerking, de jeugd krijgt alle uitkomsten (positief en negatief) van de besluiten die vandaag en in het verleden zijn genomen. En dat geldt ook voor toekomstige generaties. Laten we dat ook in het achterhoofd houden bij het nemen van beslissingen. Zeker als het gaat om de beslissingen met gevolgen voor de toekomst.